Bestaat er zoiets als islamitische namen? Zo ja, waar kun je die vinden?
Deze vraag stelde iemand die recent is bekeerd tot de Islam. Een Arabier zei tegen hem dat hij een Arabische naam moet kiezen want dat is verplicht. Maar zijn Arabische namen dan ook Islamitische namen? En moet je eigenlijk wel je oorspronkelijke naam wijzigen om Moslim te worden? Een antwoord in de volgende reactie geplaats op een ander forum waar de discussie plaats vond:
Over de zin en onzin van verandering van de eigen naam in een Arabische naam bij de bekering tot Islam:
In de loop van de eeuwen waren er talloze Europeanen die zich tot de islam hebben bekeerd. Dat waren meestal nieuwsgierige geesten die voldoende middelen hadden om kennis over Islam te vergaren. Tegenwoordig bestaan de bekerlingen niet alleen uit geleerden maar ook uit gewone mensen die om uiteenlopende redenen met de Islam in aanraking waren gekomen. Sommige hebben hun naam veranderd, anderen niet. Zowel vroeger als nu was dit verschijnsel echter nooit en groot probleem geweest. Achteraf was de keuze van deze Europeanen om Moslim te worden geheel vrijwillig geweest. En dat werd in de meeste gevallen wel aanvaard.
Het probleem van arabisering van namen doet zich niet in Nederland voor maar in landen waar Arabieren hun macht willen doen gelden door middel van het gebruik van de Islam. Verandering van namen betekent wel is waar de omarming van Islam al dan niet vrijwillig. Maar het is ook een vorm van arabisering. Er zijn landen en volken die door middel van arabisering van namen hun zelfstandigheid hebben verloren. Hedendaags Arabisch imperialisten vinden het natuurlijk prachtig. Het betekent immers machtsuitbreiding! Want na de naam komt ook de taal. Vorige week was er een interview op een Marokkaanse zender al-Maghribiya met ene Fassi Fehri, hoofd van “arabiseringsbureau”, een instelling in de hoofdstad betaald door de Arabische Liga en belast met het arabiseringsprogram in Marokko dat sinds 1956 aan de gang is. Hij verklaarde dat de profeet van de Islam heeft gezegd: “Wie Arabisch spreekt moet ook worden beschouwd als Arabier”. Ik weet niet of deze uitspraak ook daadwerkelijk door de profeet is gedaan, maar het laat weinig twijfel bestaan over de expansionistische motieven van dit soort mensen.
In zijn boek “Botsende beschavingen” heeft Samuel Hutchington een opmerking gemaakt. Het gaat ongeveer als volgt - ik citeer uit mijn hoofd: als twee verschillende culturen in aanraking met elkaar komen nemen de mensen uit de zwakke cultuur veel dingen over van de dominante cultuur. Mensen uit de eerste cultuur lijken dan de zachte macht (cultuur, taal) van de tweede te aanvaarden. Maar wie de zachte macht aanvaardt is op den duur ook geneigd de harde macht (politiek, militair) te aanvaarden. De weerstand is immers gebroken. Dit proces is nu gaande in Zwart en Noord Afrika en enkele gebieden in het Midden Oosten waarbij Arabieren niet-Arabieren willen domineren.
De situatie in Nederland is gelukkig zeer verschillend. Het land grenst niet aan Arabische landen. Het verschijnsel van bekering is ook niet bijzonder groot. Maar de aanweizigheid van Moslims hier doet wel menigeen denken aan de toekomst van de Islam. Daarnaast is de bekeringsdrift van de hard core Islamisten duidelijk zichtbaar. Ik kwam zelfs Moslims tegen die ervan overtuigd zijn dat ze de wereld zullen overheersen door middel van wat Huntington de zachte macht noemde. De zelfingenomenheid en triomfalisme waarmee ze deze onheilspellende gedachte verspreiden is naief maar tegelijk ook gevaarlijk. Het zet de verhouding met niet Moslims op scherp. Toch zou het nu voorbarig zijn om te denken dat Nederland op korte of lange termijn gevaar loopt, al dan niet met bewuste of onbewuste hulp van de eigen Hollandse bekerlingen die de vijfde colonne zouden kunnen vormen.
Als laatste, een waardevol boek dat ik laatst tegenkwam in een oude recensie over de oorsprong van enkele Arabische namen (J.D.J. Waardenburg: Zien met andermans ogen. Mouton, 1975). Ik geef een samenvatting van wat de auteur schrijft:
“Kitab al-Asnam” (Het Boek van de afgodsbeelden) is een boek over de oude natuurgodsdiensten in Abarie van voor de Islam. Het boek moet in de 8ste eeuw zijn geschreven door een zekere Hisham Ibn Al-Kalbi (geboren in Irak in 737- gestorven 818 of 821). Daarin beschrijft hij de beelden van de verschillende goden en godinnen, de plaatsen van verering en de namen van de Arabische stammen die hen vereerden, de wijze waarop, de offergewoonten en de gebieden in Arabie waar deze afgodsbeelden worden vereerd. Ook wordt beschreven hoe deze afgodsbeelden bij de opkomst van Islam werden vernietigd.
Het boek is na iets meer dan 100 jaar na de opkomst van de islam geschreven. De auteur baseerde zich op de kennis van zijn eigen vader (gestorven in 763) die een autoriteit was op het gebied van de oude Arabische poezie, de Arabische genealogie en de oude geschiedenis van Arabie. Daarnaast was de auteur zelf in contact met gezaghebbende dichters uit Arabie die de geschiedenis van hun voorouders goed kenden. De informatie was dus uit betrouwbare bronnen. De poezie speelde in die tijd en belangrijke rol in de overlevering van cultuur en traditie.
Het belangrijkste hier is dat de namen van de meest bekende afgodsbeelden in het Arabisch zijn weergegeven, dezelfde taal waarin de Koran werd geschreven. Zo weten we dat het woord Allah en Mohammed geen Islamitische maar semitische namen zijn die ook in oud Arabie voor de Islam voorkwamen. In een citaat schrijft Ibn al-Kalbi dat oude Arabieren een afgodsbeeld hadden die ze de “Drie Dochters van Allah”noemden. (deze “Drie Dochters”zouden ook in de eerste versie van de Koran zijn opgenomen maar later weggelaten om geen verwarring te veroorzaken met het principe van de eenheid Gods in Islam (tawhid). ). In de huidige Koran wordt hier naar verwezen in hoofdstuk (soerat) 53, vers 19-20. In de tijd van Ibn al-Kalbi waren Moslim geleerden nog steeds bezig met het verzamelen van de Koran en de biografie van Mohammed om die op schrift te stellen
Andere Arabische namen uit de afgodsdienst die de Islam hebben overleefd: Suwaa, Wadd, Yaghuth, Ya’uq, Nasr, Mana, Lat, Uzza, Hubal, Isaf, Na’ila, Ka’aba. Verder zijn de namen van handelingen bij het vervullen van pelgrimstochten naar Mekka bijna allemaal gebaseerd op de oude namen van het vereeren van afgodsbeelden. Voorbeelden: Mekka: plaatsnaam waar de belangrijkste afgodsbeelden in Arabie stonden, Hadj (pelgrimstocht naar Mekka die eens in je leven moet doen als je voldoende middelen hebt), 3umra (vrijwillig bezoek aan Mekka buiten de reguliere tijd), tawaf (om de Ka’ba heen lopen of draaien volgens bepaalde rituelen), djinn: duivel, dajjal: anti-christ…
Kortom, de Arabische taal na de Islam verschilt niet wezenlijk veel van het oude Arabisch van voor de Islam. Dit geldt dus ook voor voornamen … Voor mensen van niet-Arabisch afkomst lijkt het volgens Ibn al-Kalbi onzin om je naam te veranderen als je je bekeert. Laat dus de niet-Arabieren onder ons zoals Yasmina en Abdur-Rahman die zich tot de Islam hebben bekeerd de Arabische taal verreiken door de eigen Hollandse naam te behouden! En laat de Arabieren een beetje tolerant zijn om de namen van Europese bekerlingen in hun burgelijke stand op te nemen en dus in hun mooi Arabische taal. Het zou de wereld een stuk aangenamer maken!
Deze vraag stelde iemand die recent is bekeerd tot de Islam. Een Arabier zei tegen hem dat hij een Arabische naam moet kiezen want dat is verplicht. Maar zijn Arabische namen dan ook Islamitische namen? En moet je eigenlijk wel je oorspronkelijke naam wijzigen om Moslim te worden? Een antwoord in de volgende reactie geplaats op een ander forum waar de discussie plaats vond:
Over de zin en onzin van verandering van de eigen naam in een Arabische naam bij de bekering tot Islam:
In de loop van de eeuwen waren er talloze Europeanen die zich tot de islam hebben bekeerd. Dat waren meestal nieuwsgierige geesten die voldoende middelen hadden om kennis over Islam te vergaren. Tegenwoordig bestaan de bekerlingen niet alleen uit geleerden maar ook uit gewone mensen die om uiteenlopende redenen met de Islam in aanraking waren gekomen. Sommige hebben hun naam veranderd, anderen niet. Zowel vroeger als nu was dit verschijnsel echter nooit en groot probleem geweest. Achteraf was de keuze van deze Europeanen om Moslim te worden geheel vrijwillig geweest. En dat werd in de meeste gevallen wel aanvaard.
Het probleem van arabisering van namen doet zich niet in Nederland voor maar in landen waar Arabieren hun macht willen doen gelden door middel van het gebruik van de Islam. Verandering van namen betekent wel is waar de omarming van Islam al dan niet vrijwillig. Maar het is ook een vorm van arabisering. Er zijn landen en volken die door middel van arabisering van namen hun zelfstandigheid hebben verloren. Hedendaags Arabisch imperialisten vinden het natuurlijk prachtig. Het betekent immers machtsuitbreiding! Want na de naam komt ook de taal. Vorige week was er een interview op een Marokkaanse zender al-Maghribiya met ene Fassi Fehri, hoofd van “arabiseringsbureau”, een instelling in de hoofdstad betaald door de Arabische Liga en belast met het arabiseringsprogram in Marokko dat sinds 1956 aan de gang is. Hij verklaarde dat de profeet van de Islam heeft gezegd: “Wie Arabisch spreekt moet ook worden beschouwd als Arabier”. Ik weet niet of deze uitspraak ook daadwerkelijk door de profeet is gedaan, maar het laat weinig twijfel bestaan over de expansionistische motieven van dit soort mensen.
In zijn boek “Botsende beschavingen” heeft Samuel Hutchington een opmerking gemaakt. Het gaat ongeveer als volgt - ik citeer uit mijn hoofd: als twee verschillende culturen in aanraking met elkaar komen nemen de mensen uit de zwakke cultuur veel dingen over van de dominante cultuur. Mensen uit de eerste cultuur lijken dan de zachte macht (cultuur, taal) van de tweede te aanvaarden. Maar wie de zachte macht aanvaardt is op den duur ook geneigd de harde macht (politiek, militair) te aanvaarden. De weerstand is immers gebroken. Dit proces is nu gaande in Zwart en Noord Afrika en enkele gebieden in het Midden Oosten waarbij Arabieren niet-Arabieren willen domineren.
De situatie in Nederland is gelukkig zeer verschillend. Het land grenst niet aan Arabische landen. Het verschijnsel van bekering is ook niet bijzonder groot. Maar de aanweizigheid van Moslims hier doet wel menigeen denken aan de toekomst van de Islam. Daarnaast is de bekeringsdrift van de hard core Islamisten duidelijk zichtbaar. Ik kwam zelfs Moslims tegen die ervan overtuigd zijn dat ze de wereld zullen overheersen door middel van wat Huntington de zachte macht noemde. De zelfingenomenheid en triomfalisme waarmee ze deze onheilspellende gedachte verspreiden is naief maar tegelijk ook gevaarlijk. Het zet de verhouding met niet Moslims op scherp. Toch zou het nu voorbarig zijn om te denken dat Nederland op korte of lange termijn gevaar loopt, al dan niet met bewuste of onbewuste hulp van de eigen Hollandse bekerlingen die de vijfde colonne zouden kunnen vormen.
Als laatste, een waardevol boek dat ik laatst tegenkwam in een oude recensie over de oorsprong van enkele Arabische namen (J.D.J. Waardenburg: Zien met andermans ogen. Mouton, 1975). Ik geef een samenvatting van wat de auteur schrijft:
“Kitab al-Asnam” (Het Boek van de afgodsbeelden) is een boek over de oude natuurgodsdiensten in Abarie van voor de Islam. Het boek moet in de 8ste eeuw zijn geschreven door een zekere Hisham Ibn Al-Kalbi (geboren in Irak in 737- gestorven 818 of 821). Daarin beschrijft hij de beelden van de verschillende goden en godinnen, de plaatsen van verering en de namen van de Arabische stammen die hen vereerden, de wijze waarop, de offergewoonten en de gebieden in Arabie waar deze afgodsbeelden worden vereerd. Ook wordt beschreven hoe deze afgodsbeelden bij de opkomst van Islam werden vernietigd.
Het boek is na iets meer dan 100 jaar na de opkomst van de islam geschreven. De auteur baseerde zich op de kennis van zijn eigen vader (gestorven in 763) die een autoriteit was op het gebied van de oude Arabische poezie, de Arabische genealogie en de oude geschiedenis van Arabie. Daarnaast was de auteur zelf in contact met gezaghebbende dichters uit Arabie die de geschiedenis van hun voorouders goed kenden. De informatie was dus uit betrouwbare bronnen. De poezie speelde in die tijd en belangrijke rol in de overlevering van cultuur en traditie.
Het belangrijkste hier is dat de namen van de meest bekende afgodsbeelden in het Arabisch zijn weergegeven, dezelfde taal waarin de Koran werd geschreven. Zo weten we dat het woord Allah en Mohammed geen Islamitische maar semitische namen zijn die ook in oud Arabie voor de Islam voorkwamen. In een citaat schrijft Ibn al-Kalbi dat oude Arabieren een afgodsbeeld hadden die ze de “Drie Dochters van Allah”noemden. (deze “Drie Dochters”zouden ook in de eerste versie van de Koran zijn opgenomen maar later weggelaten om geen verwarring te veroorzaken met het principe van de eenheid Gods in Islam (tawhid). ). In de huidige Koran wordt hier naar verwezen in hoofdstuk (soerat) 53, vers 19-20. In de tijd van Ibn al-Kalbi waren Moslim geleerden nog steeds bezig met het verzamelen van de Koran en de biografie van Mohammed om die op schrift te stellen
Andere Arabische namen uit de afgodsdienst die de Islam hebben overleefd: Suwaa, Wadd, Yaghuth, Ya’uq, Nasr, Mana, Lat, Uzza, Hubal, Isaf, Na’ila, Ka’aba. Verder zijn de namen van handelingen bij het vervullen van pelgrimstochten naar Mekka bijna allemaal gebaseerd op de oude namen van het vereeren van afgodsbeelden. Voorbeelden: Mekka: plaatsnaam waar de belangrijkste afgodsbeelden in Arabie stonden, Hadj (pelgrimstocht naar Mekka die eens in je leven moet doen als je voldoende middelen hebt), 3umra (vrijwillig bezoek aan Mekka buiten de reguliere tijd), tawaf (om de Ka’ba heen lopen of draaien volgens bepaalde rituelen), djinn: duivel, dajjal: anti-christ…
Kortom, de Arabische taal na de Islam verschilt niet wezenlijk veel van het oude Arabisch van voor de Islam. Dit geldt dus ook voor voornamen … Voor mensen van niet-Arabisch afkomst lijkt het volgens Ibn al-Kalbi onzin om je naam te veranderen als je je bekeert. Laat dus de niet-Arabieren onder ons zoals Yasmina en Abdur-Rahman die zich tot de Islam hebben bekeerd de Arabische taal verreiken door de eigen Hollandse naam te behouden! En laat de Arabieren een beetje tolerant zijn om de namen van Europese bekerlingen in hun burgelijke stand op te nemen en dus in hun mooi Arabische taal. Het zou de wereld een stuk aangenamer maken!