Laatst nog een discussie gevoerd met iemand die beweerde dat alles uit de klassieke tijd van de Islam Arabisch was. Een nieuwe vorm van nationalisme die geschiedenis naar eigen hand wil zetten!
De bewering dat in de klassieke tijd van de Islam alle wetenschappers van Arabische afkomst waren is onjuist. Deze bewering is ronduit arabocentrisch. Het heeft een zeer recente geschiedenis toen de koloniale machten in het Midden Oosten werden ontmanteld. Men zocht naar een nieuwe interpretatie van de eigen geschiedenis om de vraag te beantwoorden hoe het mogelijk was dat men achterop is geraakt. In het proces van de opbouw van de Arabische Natie-Staat werd het onderwijzen van de eigen geschiedenis belangrijker. Dit proces begon eind 19de eeuw en is nog steeds aan de gang. Het wordt "Nahda" genoemd, zoiets als Wederopstanding, Wedergeboorte, Renaissance. Niet voor niets zijn er politieke bewegingen met namen als Ba'th zoals in landen als Iraq en Syrië. Men probeert de eigen geschiedenis een glorieus tintje te geven door alle intellectuele inspanningen en prestaties uit de klassieke tijd geproduceerd in het Arabisch als zodanig aan te duiden.
De klassieke tijd van de Islam was echter heel anders. Lang niet iedereen die in het Arabisch schreef was ook daadwerkelijk van Arabische afkomst. Ergens boven dook de naam Ibn Sina op. Deze wetenschapper was een grote autoriteit geweest op het gebied van wiskunde, filosofie en geneeswijze. Hij was echter geen Arabier maar een Iranier die in het Arabisch schreef. Dit komt doordat het Arabisch toen de lingua franca was van bijna alle Moslim elite in bijna alle landen waar Islam vaste voet kreeg.
De Arabische taal is de taal van de Islam waarin de Koran werd geschreven. Later zouden alle bijbehorende wetenschappen gelieerd aan theologie erin geschreven worden. Het prestige van Arabisch stond buiten elke twijfel. Voor veel Moslims - geleerd of niet - was het Arabisch het Woord van God zelf. Iedereen die maar iets wilde weten van de Islam moest eerst die taal leren! Het werd de taal van de Staat, van de markt, van de wetenschap en internationale contacten.
Een ander aspect van deze kwestie is dat al deze denkers en geleerden in die tijd zichzelf niet als lid van een etnische groep zagen maar leden van een religieuze Moslim gemeenschap. Het concept van natie en nationalisme was er eenvoudigweg niet. In hun ogen waren er maar twee soorten mensen: Moslims en niet-Moslims. Dat concept van nationalisme zal pas ontwikkeld worden toen de Moslim gemeenschap vanaf het begin van de 19de eeuw uiteen begon te vallen en de Arabieren niet langer onder het gezag van Ottomanen wilden zijn. Ze begonnen aan de opbouw van hun eigen natie. Belangrijke criterium om te bepalen wie er bij hoorde was niet langer religie maar taal.
In de grondbeginselen van alle nationalistische organisaties en bewegingen in het Midden Oosten is taal ver weg het belangrijkste bindmiddel. Iedereen die Arabisch sprak werd automatisch Arabier. Arabische nationalisten hebben het van de Duitsers geleerd (pan-germanisme). Het gevolg hiervan is dat dit criterium niet alleen voor de toekomst belangrijk werd om de eigen natie van de grond te krijgen. Het werd ook belangrijk om het eigen verleden nieuw leven in te blazen. Dus iedereen die in het verleden ooit in het Arabisch schreef werd keurig in de Arabische geschiedenisboekjes als een glorieus Arabier gepresenteerd.
Een laatst aspect van deze kwestie is de niet-Arabische bronnen over de klassieke tijd van de Islam. Over het algemeen hebben Moslims wereldwijd in 3 talen geschreven: Arabisch, Ottomaans (oud Turks) en Persisch. Er zijn nog andere kleinere talen waarin werd geschreven maar hun invloed was niet zo groot als deze drie.
Alleen al de Ottomaanse archieven beslaan een periode van ongeveer 500 jaar onafgebroken die in hun gedetaileerdheid nergens anders in de Moslim landen wordt getroffen. Ze beslaan bovendien praktisch alle Moslim landen. Dat zijn enorm grote gebieden: Noord Afrika, Midden Oosten, Klein en Centraal Azie, Noord India, Balkan. Hetzelfde geldt ook voor Iran hoewel in beperkte mate.
Kortom Arabisch geschiedschrijving in onze tijd is niet om naar huis over te schrijven. Niet-Arabische invloeden binnen de Islam worden uitgesloten. Men kan deze "geschiedeschrijving" hooguit zien als een soort Arabisch politieke propaganda!
Groetjes
De bewering dat in de klassieke tijd van de Islam alle wetenschappers van Arabische afkomst waren is onjuist. Deze bewering is ronduit arabocentrisch. Het heeft een zeer recente geschiedenis toen de koloniale machten in het Midden Oosten werden ontmanteld. Men zocht naar een nieuwe interpretatie van de eigen geschiedenis om de vraag te beantwoorden hoe het mogelijk was dat men achterop is geraakt. In het proces van de opbouw van de Arabische Natie-Staat werd het onderwijzen van de eigen geschiedenis belangrijker. Dit proces begon eind 19de eeuw en is nog steeds aan de gang. Het wordt "Nahda" genoemd, zoiets als Wederopstanding, Wedergeboorte, Renaissance. Niet voor niets zijn er politieke bewegingen met namen als Ba'th zoals in landen als Iraq en Syrië. Men probeert de eigen geschiedenis een glorieus tintje te geven door alle intellectuele inspanningen en prestaties uit de klassieke tijd geproduceerd in het Arabisch als zodanig aan te duiden.
De klassieke tijd van de Islam was echter heel anders. Lang niet iedereen die in het Arabisch schreef was ook daadwerkelijk van Arabische afkomst. Ergens boven dook de naam Ibn Sina op. Deze wetenschapper was een grote autoriteit geweest op het gebied van wiskunde, filosofie en geneeswijze. Hij was echter geen Arabier maar een Iranier die in het Arabisch schreef. Dit komt doordat het Arabisch toen de lingua franca was van bijna alle Moslim elite in bijna alle landen waar Islam vaste voet kreeg.
De Arabische taal is de taal van de Islam waarin de Koran werd geschreven. Later zouden alle bijbehorende wetenschappen gelieerd aan theologie erin geschreven worden. Het prestige van Arabisch stond buiten elke twijfel. Voor veel Moslims - geleerd of niet - was het Arabisch het Woord van God zelf. Iedereen die maar iets wilde weten van de Islam moest eerst die taal leren! Het werd de taal van de Staat, van de markt, van de wetenschap en internationale contacten.
Een ander aspect van deze kwestie is dat al deze denkers en geleerden in die tijd zichzelf niet als lid van een etnische groep zagen maar leden van een religieuze Moslim gemeenschap. Het concept van natie en nationalisme was er eenvoudigweg niet. In hun ogen waren er maar twee soorten mensen: Moslims en niet-Moslims. Dat concept van nationalisme zal pas ontwikkeld worden toen de Moslim gemeenschap vanaf het begin van de 19de eeuw uiteen begon te vallen en de Arabieren niet langer onder het gezag van Ottomanen wilden zijn. Ze begonnen aan de opbouw van hun eigen natie. Belangrijke criterium om te bepalen wie er bij hoorde was niet langer religie maar taal.
In de grondbeginselen van alle nationalistische organisaties en bewegingen in het Midden Oosten is taal ver weg het belangrijkste bindmiddel. Iedereen die Arabisch sprak werd automatisch Arabier. Arabische nationalisten hebben het van de Duitsers geleerd (pan-germanisme). Het gevolg hiervan is dat dit criterium niet alleen voor de toekomst belangrijk werd om de eigen natie van de grond te krijgen. Het werd ook belangrijk om het eigen verleden nieuw leven in te blazen. Dus iedereen die in het verleden ooit in het Arabisch schreef werd keurig in de Arabische geschiedenisboekjes als een glorieus Arabier gepresenteerd.
Een laatst aspect van deze kwestie is de niet-Arabische bronnen over de klassieke tijd van de Islam. Over het algemeen hebben Moslims wereldwijd in 3 talen geschreven: Arabisch, Ottomaans (oud Turks) en Persisch. Er zijn nog andere kleinere talen waarin werd geschreven maar hun invloed was niet zo groot als deze drie.
Alleen al de Ottomaanse archieven beslaan een periode van ongeveer 500 jaar onafgebroken die in hun gedetaileerdheid nergens anders in de Moslim landen wordt getroffen. Ze beslaan bovendien praktisch alle Moslim landen. Dat zijn enorm grote gebieden: Noord Afrika, Midden Oosten, Klein en Centraal Azie, Noord India, Balkan. Hetzelfde geldt ook voor Iran hoewel in beperkte mate.
Kortom Arabisch geschiedschrijving in onze tijd is niet om naar huis over te schrijven. Niet-Arabische invloeden binnen de Islam worden uitgesloten. Men kan deze "geschiedeschrijving" hooguit zien als een soort Arabisch politieke propaganda!
Groetjes